راهنمای خرید میکروفن استودیویی

چگونه میکروفن استودیویی انتخاب کنیم؟

مهندسان حرفه ای ضبط می دانند که انتخاب خلاقانه میکروفن یکی از عوامل ضروری برای ضبط خوب است. اما اگر به تازگی وارد دنیای ضبط شده اید، به احتمال زیاد موضوع میکروفون ها برایتان در هاله ای از ابهام قرار دارد. با داشتن تجربه ای اندک در استودیو متوجه خواهید شد که برخی میکروفون های خاص برای ضبط صدای سازهای خاصی مناسب تر هستند، اما بدون درک تئوری آکوستیک دلیل این موضوع به درستی درک نخواهد شد . میکروفن دینامیک انتخاب می کنید یا خازنی؟ لامپی یا ترانزیستوری؟ با وجود میکروفن های گوناگون، انتخاب از میان آن ها می تواند خسته کننده باشد، در نتیجه داشتن دانش پایه در مورد انواع میکروفون و کاربرد آنها  مفید خواهد بود. یک میکروفون بد در ضبط دریافت بد و در میکس صدای ضعیفی خواهد داد .

انواع میکروفن:

• میکروفن های دینامیک
  

  میکروفون داینامیک

  در میکروفن های دینامیک، سیگنال صدا با حرکت کردن یک هادی در میان یک میدان مغناطیسی ایجاد می شود. در بیشتر میکروفن های دینامیک یک دیافراگم بسیار باریک و سبک در پاسخ به فشار هوا حرکت می کند. حرکت دیافراگم باعث حرکت یک سیم پیچ صدای معلق در میان یک میدان مغناطیسی می شود، و منجر به ایجاد جریان الکتریکی کوچکی می شود. میکروفن های دینامیک حساسیت کمتری (در مقابل فشار هوا و فرکانس های بالا) نسبت به میکروفن های خازنی دارند و معمولا می توانند در شرایط سخت تری کار کنند. همچنین این میکروفون ها ارزان تر هستند و برای ضبط صدای درامز و گیتار الکتریک مناسب تر می باشند. مناسب ترین میکروفون برای snare میکروفون Shure SM57 (که برای آمپلی فایر گیتار نیز عالی هستند). بسیاری از مهندسان از میکروفون Sennheiser MD421 برای toms و AKG D112 برای باس درام استفاده می کنند.

• میکروفن های خازنی
  

  میکروفن استودیویی خازنی

  میکروفن های خازنی در مقابل میکروفن های دینامیک، واکنش بهتری نسبت به “سرعت” و تحرک امواج صوتی نشان می دهند. این سیستم مکانیکی ساده شامل یک دیافراگم نازک و کشیده شده است که در نزدیکی یک صفحه فلزی قرار گرفته است (backplate). این آرایش یک خازن ایجاد می کند که بار الکتریکی خود را از یک منبع خارجی دریافت می کند – باتری یا منبع برق اختصاصی، یا فانتوم پاور از میکسر. دیافراگم در پاسخ به تغییر فشار هوا به آرامی می لرزد و باعث تغییر ظرفیت خازن و تغییر ولتاژ و ایجاد سیگنال خروجی میکروفن می شود. میکروفون های خازنی در دو نوع ترانزیستوری و لامپی و در اشکال و ابعاد مختلف تولید می شوند – اما همه آن ها بر اساس این اصول کار می کنند.

• میکروفن ریبون
  

  میکروفن ریبون

  میکروفن های ریبون اولین میکروفن های هدایتی (directional) بودند که از لحاظ تجاری به موفقیت رسیدند و در دوره طلایی رادیو کاربرد وسیعی داشتند. امروزه میکروفون های ریبون، با تلاش شرکت هایی مانند Royer، در حال بازگشتن به عرصه صدا هستند. میکروفون های ریبون به جای سطح فشار صدا (SPL) به سرعت مولکول های هوا واکنش نشان می دهند و در آن ها المان معلق و بسیار کوچکی در یک میدان مغناطیسی قوی حرکت می کنند. در کاربردهای استودیویی این تفاوت عملکردی مهم نیست، هرچند می تواند در حین ضبط در فضای باز و در روزهایی که باد می وزد حیاتی باشد! میکرفون های ریبون قدیمی مانند RCA 44 و ۷۷DX بیش از اندازه ظریف و حساس بودند؛ میکروفن های ریبون امروزی – مانند Royer R121 و R122 – طوری طراحی شده اند که تحمل استفاده سنگین استودیویی را داشته باشند.

• میکروفن USB
  

  میکروفن یو اس بی

  میکروفن های یو اس بی(USB) یکی از پیشرفت های جدید در فناوری میکروفن هستند و دارای تمام اجزای میکروفن های سنتی می باشند: کپسول، دیافراگم و غیره. تفاوت این میکروفون در داشتن دو مدار اضافی است: یک پری آمپ داخلی و یک مبدل آنالوگ به دیجیتال (A/D). پری آمپ اتصال میکروفن به میکسر یا پری آمپ میکروفن خارجی را غیرضروری می سازد. مبدل A/D خروجی میکروفن را از آنالوگ (ولتاژ) به دیجیتال (داده) تبدیل می کند، تا بتواند به طور مستقیم وارد رایانه شود و توسط نرم افزار ضبط خوانده شود. این میکروفن ضبط دیجیتال پرتابل را بسیار آسان می کند. تنها کافی است میکروفن را به رایانه متصل کنید، نرم افزار DAW را اجرا نمایید و کلید ضبط را بزنید!

نمودار فرکانس میکروفن چگونه خوانده می شود؟

نمودار فرکانس میکروفون اطلاعات زیادی در مورد کاربرد مناسب یک میکروفن ارائه میکند . به طور نظری، نمودار فرکانس با آزمایش میکروفن در یک اتاق بدون پژواک (anechoic chamber) در کارخانه انجام می شود. اتاق بدون پژواک، اتاقی است که به طور ویژه برای آزمایش های صوتی ساخته می شود. هدف طراحی این اتاق، ایجاد اتمسفری کنترل شده است که در آن بتوان همه میکروفون ها را به طور یکسان آزمایش کرد، در نتیجه اتاق به طور کامل مرده است و هیچ بازتاب صوتی در آن وجود ندارد. معمولا یک بلندگو در مقابل میکروفون در حال آزمایش قرار می گیرد و نویز صورتی پخش می شود (نویز صورتی شامل تمامی فرکانس های با انرژی برابر و در همه اکتاوها است). میکروفون به دستگاه آنالیز طیف متصل می شود که خروجی را اندازه گیری و نمودار فرکانس را ایجاد می کند. نمودار معمولا در بازه ۲۰ هرتز تا ۲۰ کیلوهرتز است، که دامنه شنیداری انسان است.

نمودار را چطور باید خواند؟
اعداد محور افقی در نمودار نشان دهنده فرکانس (معمولا در دامنه ۲۰ هرتز تا ۲۰ کیلوهرتز) و اعداد محور عمودی نشان دهنده پاسخ نسبی (relative response) به دسی بل است. با نگاه کردن به نمودار فرکانس می تواند عملکرد یک میکروفون را در فرکانس های مختلف ببینید. این اطلاعات به چه درد می خورند؟! بیایید به نمودار فرکانس میکروفون Shure SM57 نگاه کنیم:

میکروفن استودیویی

پاسخ فرکانس SM57 آن را برای سازهای خاصی مانند snare مناسب می کند زیرا فرکانس پایه snare در بازه ۱۵۰ هرتز تا ۲۵۰ هرتز جای گرفته است – درست همان جایی که طبق نمودار فرکانس میکروفون SM57 پاسخ این میکروفون صاف (flat) یا خنثی است. به عبارت دیگر، در این فرکانس ها چیزی که وارد میکروفون می شود و می شنوید، همان چیزی است که در خروجی خواهید شنید، نه بیشتر و نه کمتر. دست انداز presence در سمت راست نمودار همان جایی که است که فرکانس “snap” در snare قرار دارد. علاوه بر این فرکانس پایین در این میکروفون حذف می شود و برای حذف صدای باس درام که معمولا به snare بسیار نزدیک است، عالی می باشد. این ترکیب همان چیزی است که اکثر مهندسان برای یک میکروفون خوب snare نیاز دارند – توان ضبط صدای واقعی snare، تاکید روی snap و حذف صدای سایر سازهای مجاور.

الگوهای قطبی میکروفن

• کاردیود (Cardioid)
  

  میکروفن هایی که دارای الگوی کاردیوید هستند صدایی که در جلوی آن ها ایجاد می شود را بهتر “دریافت می کنند” و صدایی که در اطراف یا پشت میکروفون باشد را رد می کنند. شکل گرافیکی این الگو یادآور شکل قلب است (به همین دلیل به آن کاردیوید گفته می شود). قابلیت رد کردن صدا از پشت میکروفون، الگوی کاردیوید را در شرایطی که چندین میکروفون به کار می روند و در جایی که دریافت مقدار زیادی از فضای اتاق مورد نیاز نیست، کارآمد می سازد. این میکروفون ها هم در استودیو و هم در اجرای زنده محبوب هستند و در درصد بالایی از کاربردهای میکروفون مورد استفاده قرار می کیرند. به یاد داشته باشید که مانند همه میکروفون های non-omnidirectional، میکروفون های کاردیوید اثر نزدیکی (proximity effect) را نشان می دهند (افزایش پاسخ به فرکانس بیس زمانی که میکروفون به منبع بسیار نزدیک باشد).

• Supercardioid و Hypercardioid
  

  ساختار قطبی سوپرکاردیوید نسبت به کاردیوید directional تر است؛ و هایپرکاردیوید از سوپرکاردیوید هدایتی تر است. برخلاف کاردیوید هر دوی این الگوهای قطبی دارای بخش حساس در پشت خود هستند که صدا را دریافت می کند، که باعث می شود میکروفون گذاری با آن ها کمی دشوار باشد.

• Omnidirectional

• میکروفن های omnidirectional صدا را به طور یکسان از همه جهات دریافت می کنند. شکل گرافیکی این الگو به صورت دایره ای است. میکروفون های omni اثر نزدیکی (proximity effect) از خود نشان نمی دهند. همه میکروفون ها در ابتدا omni هستند و با اعمال فرآیندهای مهندسی ساختارهای هدایتی در آن ها ایجاد می شود. میکروفون های omni برای ضبط صدای اتاق به همراه هر آن چه ضبط می کنید مناسب است.

• Figure-8
  

  میکروفن استودیویی

  میکروفن های دارای الگوی قطبی Figure-8 حساسیت یکسانی نسبت به صداهای جلو و عقب دارند، اما صدایی که از اطراف بیاید را رد می کنند. در نتیجه الگوی آن ها شبیه عدد ۸ است که در آن کپسول میکروفون در محل تقاطع قرار دارد. به این الگو bi-directional نیز گفته می شود.

• میکروفن های دارای چند الگو

  بسیاری از میکروفون های خارنی حرفه ای دارای قابلیت انتخاب الگو هستند. معمولا الگوهای omnidrirectional، Cardioid و Figure-8 در این میکروفون ها وجود دارند. یک مثال خوب میکروفون AKG C12VR است که علاوه بر الگوهای فوق دارای شش الگوی بینابینی نیز می باشد و در کل ۹ الگو دارد!

درک ابعاد دیافراگم میکروفن

چرا ابعاد مهم است؟
میکروفون های خازنی و دینامیک بر اساس ابعاد کپسول دسته بندی می شوند. به طور سنتی این دسته بندی دو کلاس اصلی ایجاد می کند: دیافراگم بزرگ و دیافراگم کوچک؛ در یک استودیوی مجهز هر کدام از این میکروفون ها جایگاه خود را دارند. میکروفون های دارای دیافراگم متوسط – که به تازگی ساخته شده اند – می توانند به عنوان میکروفونی ترکیبی در نظر گرفته شوند که ویژگی های میکروفون های دارای دیافراگم بزرگ و کوچک را در بر می گیرند.

انواع دیافراگم:

• دیافراگم بزرگ
  

  میکروفن دیافراگم بزرگ

  میکروفن های خازنی دیافراگم بزرگ مانند میکروفون پرقدرت Neumann U87 از اجزای اصلی استودیو هستند. با استفاده از میکروفون دیافراگم بزرگ می توانید تقریبا هر چیزی از خواننده تا سازهای زهی، برنجی و کوبه ای را ضبط کنید. الگوهای چندگانه و پدهایی که اکثر میکروفون های دیافراگم بزرگ خازنی دارند آن ها را تبدیل به منعطف ترین میکروفون های این صنعت می کنند. میکروفون های دینامیک با دیافراگم بزرگ نیز وجود دارند که برای ضبط صدای منابع پرصدا با انرژی باس زیاد (مانند باس درام یا تام) به کار می روند. میکروفون Sennheiser MD421 در این دسته قرار می گیرد.

• دیافراگم متوسط
  

  میکروفن دیافراگم متوسط

  تعریف میکروفن دیافراگم متوسط کمی بحث برانگیز است. به طور تاریخی، میکروفون هایی با دیافراگم بزرگ و دیافراگم کوچک وجود داشته اند، اما میکروفون های دارای دیافراگم متوسط هنوز دسته بندی مشخص خود را ندارد و همه در مورد حدود بالا و پایین دقیق آن ها توافق ندارند. بسیاری از تولیدکنندگان حرفه ای میکروفون می گویند که میکروفونی که دارای دیافراگمی با قطر حدودا ۸/۵ اینچ تا ۴/۳ اینچ باشد میتواند به عنوان دیافراگم متوسط در نظر گرفته شود. به طور کلی میکروفون های دیافراگم متوسط در برداشت دقیق صداهای فرکانس بالا (مانند دیافراگم کوچک) به خوبی عمل می کنند و در همین حین صدایی پرتر و گرم تر ایجاد می کنند (مانند دیافراگم بزرگ).

• دیافراگم کوچک
  

  میکروفن دیافراگم کوچک

  با این که بسیاری از افراد تازه کار در زمینه ضبط تصور می کنند که میکروفون های دیافراگم کوچک در مقابل دیافراگم بزرگ به خوبی عمل نمی کنند، این میکروفون ها در کاربردهای خاصی از میکروفون های دیافراگم بزرگ سبقت می گیرند. ویژگی این میکروفون ها حساسیت فوق العاده زیاد است که به علت وجود دیافراگم کوچک تر و با جرم کم تر است. این میکروفون ها بهترین انتخاب برای ضبط صدای گیتار آکوستیک، های هت (hi-hat)، هارپ یا هر سازی که دارای صدایی شفاف و overtone وسیعی دارد، هستند بسیاری از مهندسان از این میکروفون ها به عنوان overhead در ضبط درامز استفاده می کنند. یکی از مزایای این میکروفون های کوچک (که معمولا به خاطر شکل باریک و استوانه ای آن ها میکروفون مدادی نامیده می شوند) آسانی در جایگذاری است.

کاربردهای میکروفن

• درامز
  با این که بسیاری از افراد تازه کار در زمینه ضبط تصور می کنند که میکروفن معمولا برای ضبط صدای درامز از میکروفن های دینامیک کاردیوید برای طبل ها، یک میکروفون کاردیوید با دیافراگم کوچک برای hi-hat و یک جفت میکروفن با دیافراگم بزرگ یا کوچک برای overhead استفاده می شود. به یاد داشته باشید که میکروفون های خازنی می توانند برای ضبط snare یا تام استفاده شوند (و حتی برای باس درام). زمانی که قوانین را بلد باشید، می توانید آن ها را زیر پا بگذارید. شما هنرمند هستید، با صدا نقاشی می کشید…
  میکروفن گذاری درامز نیاز به آزمون زیاد دارد: از درامر بخواهید که بنوازد، صدای آن را گوش دهید، میکروفون را چند اینچ جا به جا کنید، دوباره گوش دهید. بهتر این است که در اتاق فرمان بمانید و از دستیار خود بخواهید که همان طور که شما گوش می دهید میکروفن ها را جا به جا کند. اما این تنها نقطه شروع است: حتی مهندسان حرفه ای بارها و بارها موقعیت میکروفن ها را تغییر می دهند.
• گیتار الکتریک
  در ضبط صدای این ساز بیش از حد سخت گیر نباشید. اگر تنها از یک میکروفون برای گیتار دارید، از یک میکروفن دینامیک (مانند میکروفن معروف Shure SM57) استفاده کنید و آن را نزدیک به کابینت بلندگو قرار دهید. اگر میکروفن خازنی دیافراگم بزرگ دارید، آن را چند فوت دورتر قرار دهید (اگر صدای منبع بلند است، پد میکروفون را فعال کنید). می توانید این میکروفون ها را روی کنسول میکس کنید یا آن ها را روی ترک های متفاوت ضبط نمایید. اگر گیتار را overdub می کنید (یا می توانید در حین ضبط کابینت گیتار را در اتاق دیگری قرار دهید) نیازی نیست نگران نشت صدا (درامز) باشید. اگر کابینت در اتاقی با صدای مناسب قرار دارد، با میکروفون خازنی تجربه کنید و آن را دورتر قرار دهید تا صدای اتاق را بیشتر جذب کند. اگر میکروفن الگوهای قطبی متعدد دارد، آن را در حالت omnidirectional قرار دهید. می توانید از میکروفون های بیشتری استفاده کنید – فقط باید مراقب رابطه فاز باشید.
• گیتار آکوستیک
  در اینجا یک میکروفن کاردیوید دیافراگم کوچک ترجیح داده می شود. برای شروع، سر میکروفون را رو به پایین و به سمت فرت ۱۲، با فاصله ۶ تا ۸ اینچ قرار دهید. میکروفن های خازنی دیافراگم بزرگ و ریبون نیز در ضبط گیتار آکوستیک به خوبی کار می کنند. میکروفون های مختلف و جایگذاری های متفاوت را امتحان کنید تا ببینید کدام برای شما مناسب تر است.
• خواننده
  برای overdub کردن صدای خواننده از میکروفون خازنی دیافراگم بزرگ استفاده کنید. برای خواننده اصلی باید میکروفن را مطابق با خواننده – که ممکن است میکروفون خاصی را ترجیح دهد – انتخاب کنید. بهترین راه برای این کار این است که سه یا چهار میکروفون را در نظر بگیرید و از خواننده بخواهید یک قسمت ثابت از آهنگ را در هر کدام از آن ها بخواند. هر کدام از آن ها را روی یک ترک ضبط کنید و خواننده را به داخل اتاق فرمان دعوت کنید و به همراه او بهترین میکروفن برای صدای خواننده و آهنگ را انتخاب کنید.
• پیانوی آکوستیک
  پیانو معمولا استریو ضبط می شود. از دو میکروفن خازنی با دیافراگم بزرگ ، یا یک میکروفون با دیافراگم بزرگ برای سیم های بم و یک میکروفن با دیافراگم کوچک برای سیم های زیر استفاده کنید. میکروفون گذاری پیانو بسیار متغیر است، در نتیجه نیاز به مقداری آزمون و خطا دارد. همچنین کیت میکروفون پیانو برای آسان تر شدن کار انتخاب میکروفن قابل تهیه است.
• سازهای زهی
  برای ضبط صدای ویولن، ویولا، ویولن سل و کنترباس می توانید از هر میکروفن خازنی با کیفیتی استفاده کنید. یا اگر به میکروفن ریبون دسترسی دارید، از آن بهره مند شوید.
• سازهای بادی برنجی و بادی چوبی
  در صورت دسترسی به میکروفون ریبون از آن استفاده کنید، در غیر این صورت به سراغ میکروفون های خازنی دیافراگم بزرگ بروید